Tekenen – de rode draad door mijn leven
Van kinderkunstschool tot interieurillustrator
Al mijn hele leven houd ik van tekenen, sinds ik een potlood kan vasthouden. En ik ben nooit met tekenen gestopt. Het was een hobby en nu is het mijn (droom)baan, want ik ben interieurillustrator én docent handmatig tekenen. Dit keer een persoonlijke blog over hoe ik ben gekomen waar ik nu ben in mijn leven. Hopelijk inspireert het jou om jouw droom ook na te jagen!
Nederlands leren, studeren, werken, mezelf persoonlijk ontwikkelen en een leuk gezin: dat waren mijn toekomstplannen toen ik voor de liefde vanuit Kazachstan naar Nederland kwam. Twintig jaar geleden alweer. Het was niet altijd makkelijk, maar inmiddels heb ik hier een heel fijn leven opgebouwd. En tekenen speelt daarin een grote rol!
Jong geleerd
Negen jaar was ik, toen ik op de schouders van mijn vader door de hoge ramen van de kinderkunstschool naar binnen gluurde. Zo jong als ik was, ik wist zeker: dáár wilde ik naartoe. Maar zo logisch was dat niet, zeker niet in die tijd, in het communistische Kazachstan. Want ‘Hoezo tekenen? Dat is toch geen vak?! Daar heb je niets aan.’ Je begrijpt, ik heb dus een tijdje moeten smeken. Doordat ik de jongste was thuis, het oogappeltje, hebben mijn ouders uiteindelijk gelukkig ingestemd. Misschien ook wel dankzij mijn grote broer, dertien jaar ouder en wijzer dan ik. Hij vond dat ik talent had en heeft me altijd gestimuleerd om te doen wat ik leuk vond. Ik kreeg uit Omsk, waar hij destijds woonde, regelmatig pakketjes met dozen stiften (Made in Czechoslovakia) en speciaal paper. Dat was zo magisch… Iedere keer als ik nu een mooie cassette vol gekleurde markers zie, voel ik me weer even zoals dat blije meisje van toen.
Door weer en wind
De kinderkunstschool dus. Ik was eigenlijk te jong toen ik er begon, en te oud toen ik er wegging. Ze hadden namelijk een uitzondering voor me gemaakt. Ik wilde zó graag tekenen, dat ik er tot mijn vijftiende mocht blijven. Vier middagen in de week, na schooltijd, bracht ik daar door en ik vond het heerlijk. De busritten en wandelingen erheen en terug naar huis, helemaal alleen, door weer en wind, vaak in het donker: ik had het ervoor over. Het kwam niet eens in me op om te mopperen of te klagen, want ik besefte heel goed hoe bijzonder het was dat ik mocht doen wat ik het liefst deed! En wat heb ik veel geleerd op de kunstschool. Tekenen natuurlijk. Maar ook hoe ik gevoel kon leggen in mijn tekeningen. Jong als ik was ontwikkelde ik zo mijn eigen stijl.
Juf Olga
Fast forward naar 2000: net geëmigreerd naar Nederland vanwege de liefde. Na het slagen voor mijn cursus Nederlandse taal kon ik niet wachten om het creatieve pad dat ik in Kazachstan was ingeslagen – ik had er inmiddels ook grafische vormgeving gestudeerd – hier te vervolgen. Ik ben toen schilder- en tekenlessen gaan geven aan volwassenen, en beleefde er zoveel plezier aan dat ik besloot ook zelf weer een kunststudie op te pakken. Zo gezegd, zo gedaan. Met als gevolg dat ik in 2008 cum laude afstudeerde aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht, als grafisch vormgever. En niet veel later de Nederlandse Studentenprijs Grafisch Ontwerpen ontving. Terwijl ik tijdens mijn designcarrière in de reclame en marketing mijn vaardigheden als grafisch vormgever verder ontwikkelde, groeide mijn interesse voor de interieurwereld, en volgde ik in 2015 een beroepsgerichte opleiding aan de Interieuracademie.
Tekenen als reddingslijn
Van een leien dakje leek alles te gaan. Leek het. Want in 2016 brak er een moeilijke periode aan voor mij en mijn gezin (ik had inmiddels twee kinderen): ik belandde in een burn-out. Door te weinig voldoening in mijn werk, én door de gevolgen van groot verdriet dat ik in Kazachstan had meegemaakt. In mijn laatste periode daar had ik mijn lieve broer en vervolgens ook mijn eerste echtgenoot verloren door een auto-ongeluk, en nog later mijn moeder. En nu, na zoveel jaren, in Nederland, zat ik in een situatie waarin letterlijk alles te veel voor me was. Op aanraden van een therapeut begon ik op een gegeven moment weer te tekenen. Het was het enige wat me geen moeite kostte. Het bleek mijn redding. Eindelijk gaf iets me weer een gevoel van blijheid. Het plezier in tekenen zoals ik dat vroeger als kind had, kwam geleidelijk terug. Daar was ik tijdens mijn werk als grafisch vormgever helemaal niet meer aan toegekomen. Mijn besluit stond vast: dit wilde ik blijven doen! En het tekenen van interieurs vond ik het allerleukste. Op Instagram plaatste ik af en toe een interieurillustratie en de positieve reacties deden me goed. Zo krabbelde ik langzaam maar zeker uit mijn dal.
Juf Olga returns
Niet veel later werd mij gevraagd of ik tekenlessen voor interieurprofessionals wilde verzorgen bij ETC Design Center , en mijn antwoord was direct en volmondig ja! Pas later realiseerde ik me dat ik voor een groep professionals zou komen te staan en dat ik in het Nederlands les moest geven… Dat was wel even slikken. In het begin ging het best moeizaam en was ik onzeker over de taal , maar mijn liefde voor tekenen overwon uiteindelijk. Blijkbaar steek ik mensen aan met mijn liefde en enthousiasme voor het vak interieurtekenen. En daar ben ik ontzettend blij mee, want het is mijn missie om te voorkomen dat dit mooie ambacht verloren gaat. Ik deel heel graag mijn kennis met mensen die er ook van genieten om het beeld dat ze in hun hoofd hebben met de hand op papier te zetten. Zodat ze trots zijn op wat ze kunnen (creëren). Het lijkt voor veel mensen onmogelijk, leren tekenen, maar geloof mij: het is een kwestie van oefenen, oefenen en nog eens oefenen.
Sfeermaker
Sinds 2018 werk ik vanuit mijn eigen bedrijf Interiorsketch and styling als illustrator, voor particulieren en voor professionals. Ik leer anderen te tekenen, maar maak zelf ook tekeningen. Geen statische weergaven van een interieur, ik houd van handgemaakte ontwerpen die een interieur of meubelstuk tot leven brengen. Mijn illustraties laten zien welke potentie een ruimte heeft. Ik vertaal een interieuridee naar een sfeerbeeld zodat je het kunt ervaren. Kunt voelen. De interieurs in mijn tekeningen gaan leven, doordat ik ze met de hand maak. En ik teken nog net zo graag als vroeger.
ZIN OM TE TEKENEN?
Tekenen is dus duidelijk de rode draad door mijn leven. En nog steeds voel ik me zó blij als ik aan het tekenen ben, en heel dankbaar dat ik dit werk mag doen. Heb jij door mijn verhaal ook zin gekregen om een potlood of stift op te pakken en te gaan tekenen? Ik help je graag om je eigen stijl te vinden. Kijk eens bij het aanbod op mijn website, wie weet krijg je ook de tekenkriebels…
